Nadat een kijkoperatie was mis gegaan (die ik onderging om de oorzaak van mijn verminderde vruchtbaarheid te vinden) was ik het vertrouwen in het ziekenhuis even kwijt. Allereerst was er de harde klap van de uitslag van de kijkoperatie dat mijn buik ‘anatomisch ingewikkeld’ was met vele verklevingen en twee afgesloten eileiders. Ik kan me niet herinneren dat ik eerder zo hard in een diep zwart gat was gekukeld dan, nog misselijk van de narcose, het moment dat de arts ons dat kwam vertellen.
Alle seinen hadden op groen gestaan voor een natuurlijke zwangerschap en nooit had ik gevoeld dat het in mijn buik niet goed zat. Gevoelens van angst, falen, woede, schuld, onzekerheid, het was er allemaal. Eenmaal thuis knapte ik niet echt op. Ik bleef futloos, een beetje koortsig, geen honger. Ik voelde zelf dat er iets niet goed was maar het waren vage symptomen en de fertiliteitsafdeling nam ze niet serieus. Het zou natuurlijk ook de emotionele klap kunnen zijn die ik niet helemaal verwerkt kreeg, dacht zelfs mijn eigen moeder. Maar toch voelde ik dat er meer was. Ik belde zelfs mijn eigen huisarts of ik in ieder geval bloed mocht prikken om de ontstekingswaarden te checken maar kreeg nul op het rekwest. Toen ik na twee weken (eindelijk) een echo mocht komen laten maken was de ontstekingswaarde in mijn lijf zo hoog dat ik niet eens meer naar huis mocht om een koffertje met kleren te halen. Er hadden zich twee ontstekingen aan beide zijde van mijn eileiders gevormd zo groot als tennisballen en het zou een half jaar duren voordat ik hier weer helemaal van was hersteld. Voor mij was dit een waanzinnig leermoment. Ik had dit natuurlijk liever niet mee gemaakt, maar het was me nu meer dan ooit duidelijk dat ik naar mijn eigen gevoel en intuïtie moest luisteren, hoe vaag soms ook. Naar het ziekenhuis had ik destijds willen schreeuwen: ‘Waarom luisteren jullie niet naar mij?’, ‘waarom denken jullie het beter te weten dan ik terwijl het mijn lijf is?’ ‘Ik voel het toch!’ En ‘zie je nou wel!’. Ik heb het iets genuanceerder wel besproken, met meerdere artsen die ook oprecht excuses hebben aangeboden en dat heb ik erg gewaardeerd. Mijn argwaan is nog wel een tijd bij me gebleven en ik heb nog een paar mooie leermomenten voor mijn kiezen gekregen voordat ik de balans vond van én zelf de regie hebben én in overgave zijn, samen met het ziekenhuis.
Inmiddels zetten de ziekenhuizen wel een stap richting de patiënt. Op Freya.nl lees ik het artikel ‘Waardegedreven zorg binnen de fertiliteitszorg’, gepubliceerd in augustus 2024, en ik denk: ‘Er is een begin…’. In het onderzoek is te lezen dat de impact van een fertiliteitstraject groot is op emotioneel en seksueel vlak, op de balans tussen werk en privé en het terugtrekken uit de sociale omgeving. Kortom ‘kwaliteit van leven’ wordt sterk beïnvloed door een fertiliteitstraject. Ziekenhuizen willen de effecten meetbaar maken om conclusies te kunnen trekken om vervolgens oplossingen te kunnen ontwikkelen. Ik ben blij met deze kentering. Ik heb vaak eenzijdigheid gevoeld in de relatie met artsen en meer waardegedreven zorg lijkt ook een stap in de richting van gelijkwaardigheid. Gelijkwaardigheid in de relatie tussen arts en patiënt, de gevoelens en gedachten van de patiënt op net zo hoge waarde schatten als de (meetbare) eigen kennis zal een groot verschil maken in de ‘kwaliteit van leven’ voor een patiënt. Ik hoor vaak van vrouwen én mannen dat ze jaren later het traject nog niet hebben verwerkt. Als de relatie het al heeft overleefd, en dat is helaas echt niet altijd het geval, dan zijn er, naast mooie, nog veel nare gevoelens uit die tijd. ‘Ik krijg nog steeds buikpijn als ik denk aan die koffer vol hormonen’, ‘ik zie die lange gang van het ziekenhuis nog steeds in mijn dromen’, ‘ik voel nog steeds de frustratie dat ik die ene beslissing niet had moeten nemen’ etc. Ik hoop dat het bewustzijn van de ziekenhuizen blijft groeien en er ook op emotioneel en mentaal vlak goede begeleiding komt voor de vrouwen én mannen die dit doorstaan. In mijn dromen bieden ze een heel pakket aan yoga en ademhalingsoefeningen aan. Ze geven handvatten hoe om te gaan met angst en hoop, met verdriet een mooie plek in je hart te geven, met luisteren naar je lijf en zo kan ik nog even doorgaan.. wie weet worden dromen ooit werkelijkheid..
Reactie plaatsen
Reacties