Al langer weet ik dat we leven aan twee kanten van de lijn. Noem het de lichte en de donkere kant van het leven of de makkelijke en moeilijke kant. Er is geen liefde zonder verlies, er is geen geluk zonder verdriet. Me daarvan bewust worden bracht bij mij een zucht van verlichting. Ik was gewend om vooral te streven naar die ene kant van de lijn waar liefde en geluk zijn. Maar tijdens mijn proces als vrouw met een onvervulde kinderwens kon ik die donkere kant niet meer negeren. Ik moest die deur openen en de pijn en het verdriet aankijken. Er was geen andere weg dan er vol doorheen gaan. 

Nadat een kijkoperatie was mis gegaan (die ik onderging om de oorzaak van mijn verminderde vruchtbaarheid te vinden) was ik het vertrouwen in het ziekenhuis even kwijt. Allereerst was er de harde klap van de uitslag van de kijkoperatie dat mijn buik ‘anatomisch ingewikkeld’ was met vele verklevingen en twee afgesloten eileiders. Ik kan me niet herinneren dat ik eerder zo hard in een diep zwart gat was gekukeld dan, nog misselijk van de narcose, het moment dat de arts ons dat kwam vertellen.

Ongeveer een jaar geleden leerde ik Merel kennen. Op een, of eigenlijk dé, camping midden in Portugal. Een prachtige terrassencamping, gerund door een fransman, waar naast vakantiegangers ook een aantal (vooral Nederlandse) gezinnen waren neergestreken die wilde onderzoeken of ze zich in deze regio willen vestigen. Voor ons gold eigenlijk hetzelfde.

Na mijn eerste, mislukte, IVF poging kreeg ik het advies van mijn arts om me te laten opereren en mijn beide, afgesloten, eileiders te laten verwijderen. De kans om zwanger te worden werd daardoor hoger en dus werd de operatie ingepland. Mijn hoofd vond het een logisch verhaal en dus was het wachten op deze volgende stap. Tot ik midden in de nacht zwetend wakker werd en alles in mij schreeuwde dat ik dit niet moest doen. Ik maakte Maarten wakker en vertelde hem dat ik me niet wilde laten opereren. ‘Hèhè, zei hij, ik was al aan het wachten tot je dit zou zeggen…’. ‘Maar het betekent ook dat ik op de pauzeknop moet drukken, dat ik ondanks mijn 37 jaar en totaal geen idee heb wat ik dan nu moet gaan doen, toch ‘nee’ zeg tegen medische hulp?’ zei ik. ‘Klopt’ zei Maatje, ‘en dat is precies wat het moet zijn’.

Voor de zomer kriebelde het al. Eigenlijk kriebelt het al tien jaar. Vanaf het moment dat ik een positieve zwangerschapstest in mijn handen had wist ik dat ik hier ooit iets mee ging doen. Niet met die test, maar met de hele reis die ik had afgelegd daar naartoe. En dus, ruim tien jaar later, organiseer ik hier in Portugal van 02-07 november 2024 mijn eerste holistisch IVF Retreat.