The Grief Space

Al langer weet ik dat we leven aan twee kanten van de lijn. Noem het de lichte en de donkere kant van het leven of de makkelijke en moeilijke kant. Er is geen liefde zonder verlies, er is geen geluk zonder verdriet. Me daarvan bewust worden bracht bij mij een zucht van verlichting. Ik was gewend om vooral te streven naar die ene kant van de lijn waar liefde en geluk zijn. Maar tijdens mijn proces als vrouw met een onvervulde kinderwens kon ik die donkere kant niet meer negeren. Ik moest die deur openen en de pijn en het verdriet aankijken. Er was geen andere weg dan er vol doorheen gaan. 

Toen ik hoorde dat ik niet op een natuurlijke manier zwanger kon worden heeft mijn hart maanden gehuild. Een IVF traject is voor veel mannen en vrouwen doorspekt van (onverwachte) momenten van verdriet. Als het fertiliteitstraject start gaat er een luikje van hoop open en kom je in een kwetsbare situatie terecht. Want die hoop kan tot prachtig nieuw leven leiden, maar kan ook je hart breken. Als je geen eitjes ontwikkelt tijdens de hormoonbehandeling, als er geen embryo’s ontwikkelen, als je cryo niet goed ontdooit, als je na een terugplaatsing niet zwanger blijkt. Op zulke momenten val je hard op de grond, head first. Hoop en angst, geluk en verdriet, het ligt bijna nergens zo dicht bij elkaar als in een fertiliteitststraject. Zelf voelde ik de noodzaak om te voelen hoe het was om met mijn gezicht op de grond te liggen in plaats van zo snel mogelijk weer op te staan. Ik was ‘nieuwsgierig’ hoe het voelde in mijn lijf om zo ontzettend verdrietig te zijn, hoe frustrerend het was dat ik er geen controle over had, hoe boos ik op mijn lijf was dat het niet was gelukt. Ik gaf, met andere woorden, verdriet de ruimte. Ik schreef alles op, ik zette mijn donkerste kant in het licht. En liet het aan de tijd om de wonden te helen voordat ik een volgende stap kon zetten in het traject. Zo heb ik dat na mijn eerste niet geslaagde IVF poging gedaan en zo heb ik dat na mijn buiten baarmoederlijke zwangerschap op mijn 40^ste gedaan. Ik moest verdriet in het licht zetten om ruimte te maken voor geluk en liefde, zo voelde ik dat diep van binnen. Ik heb er niet veel over gesproken destijds, ik doorleefde het zelf met mijn eigen ritueeltjes, dagboek en een paar lieve mensen om me heen. Nu ik bezig ben met IVF Retreat krijg ik reacties van vrouwen die, achteraf, het traject als zeer zwaar hebben ervaren en hier nog steeds last van hebben. Ik geloof dat een van de oorzaken daarvan is dat de heftigheid, het verdriet, de angst en de woede, geen ruimte krijgt tijdens het proces. Stilstaan bij een mislukte poging is echt essentieel. Maar hoe we met dat verdriet om moeten gaan is in onze westerse wereld niet aangeleerd. Tijdens het werken aan de website van IVF Retreat kwam ik terecht op de website www.thegriefspace.com. En toen was er kippenvel. Nici, de founder van The Grief Space schrijft over ruimte maken voor verdriet, het ‘verzorgen’ van verdriet.  De Engelse term is Grief tending. Ik kan het zo moeilijk vertalen. Voor mij voelt ‘tending’  een beetje zoals je oma je vroeger instopte met een warme kruik onder de deken en ze al zachtjes zingend over je bol aaide, dat gevoel…. En toeval of niet, maar deze week is de opleiding Grief Tending begonnen, waar ik een laatste plekje kon innemen. Samen met 15 vrouwen over de hele wereld duiken we komend half jaar met elkaar het donkere gebied van verdriet in en leren we hoe hier ruimte voor te maken, inclusief ceremonies en rituelen. Ik kijk er enorm naar uit om met nog meer bagage vrouwen te mogen begeleiden, ook in hun verdriet.